Przyjaźnie w dzieciństwie
Kiedy jesteśmy dziećmi, otaczamy się zazwyczaj całą grupą „przyjaciół”. Posiadanie takiej osoby przy swoim boku jest czymś niesamowitym. Możemy opowiadać jej swoje najskrytsze sekrety i marzenia. Sam fakt, że spędzamy z nią czas, wymieniamy się sekretnymi przedmiotami, które tylko dla nas mają znaczenie, wydaje nam się czymś najwspanialszym na świecie. Przy takim „przyjacielu” cały świat staje się piękniejszy. Niestety najczęściej przychodzi w naszym życiu taki moment, kiedy w jednej chwili wszystko zaczyna się walić. W najgorszych dla nas chwilach ta osoba odsuwa się od nas, znajduję sobie inną bratnią duszę. Dlaczego ? Odpowiedź jest prosta, to nie była prawdziwa przyjaźń. Dzieci są bardzo ufnymi i co za tym idzie naiwnymi małymi człowieczkami i dlatego bardzo trudno jest kontynuować w dorosłym życiu przyjaźnie z dzieciństwa. Wtedy tak naprawdę mamy wiele koleżanek i kolegów, z którymi spędzamy świetnie czas i to jest super! Niestety czasem zaufamy niewłaściwej osobie i może nam pozostać trauma z dzieciństwa.
Kto jest naszym przyjacielem?
Prawda jest taka, że w naszym życiu spotkamy tylko jedną lub dwie osoby, które będzie można zatytułować jako przyjaciel/przyjaciółka. Będzie to ktoś, kto nigdy nie wymieni nas na lepszy model. Zawsze będzie przy nas i będzie nas wspierać w najtrudniejszych chwilach. Będzie z nami szczery i nigdy nas nie okłamie. Jednakże wiecie po czym możemy najlepiej poznać prawdziwą bratnią duszę ? Po tym, że nie boimy się i nie wstydzimy się wyjawić jej swoich najskrytszych sekretów i problemów, które zaprzątają naszą duszę. Wtedy jesteśmy pewni, że można takiej osobie zaufać ( choć z tym zaufaniem bywa różnie). W towarzystwie prawdziwego przyjaciela musimy się czuć bardzo dobrze i swobodnie. Często są to charaktery bardzo podobne do nas samych, chociaż zdarza się przyjaźń z zupełnym przeciwieństwem. Musimy akceptować siebie nawzajem takimi jakimi jesteśmy. Przyjaciele nigdy się nie oceniają. Są wobec siebie szczerzy, ale tylko w dobrej wierze.
Jak znaleźć swoją bratnią duszę?
Nigdy nie szukaj przyjaciela na siłę! Bardzo często czujemy presję społeczeństwa, rodziców, znajomych, że MUSIMY mieć wiele przyjaciół, bo później będziemy samotni. Niestety są to bardzo złe wzorce. Oczywiście nie możemy zamykać się na ludzi i nie ufać nikomu, ale musimy także bardzo uważać .Najpierw trzeba zbudować zaufanie, które cementuje przyjaźń. Zastanów się kogo chcesz nazywać przyjacielem i czy dana osoba naprawdę na to zasługuje. Zazwyczaj jest tak, że nazywamy kogoś bratnią duszą, a później doznajemy wielkiego zawodu. Przyjaźń buduję się przez lata.
Nigdy nie szukaj przyjaciela na siłę! Bardzo często czujemy presję społeczeństwa, rodziców, znajomych, że MUSIMY mieć wiele przyjaciół, bo później będziemy samotni. Niestety są to bardzo złe wzorce. Oczywiście nie możemy zamykać się na ludzi i nie ufać nikomu, ale musimy także bardzo uważać .Najpierw trzeba zbudować zaufanie, które cementuje przyjaźń. Zastanów się kogo chcesz nazywać przyjacielem i czy dana osoba naprawdę na to zasługuje. Zazwyczaj jest tak, że nazywamy kogoś bratnią duszą, a później doznajemy wielkiego zawodu. Przyjaźń buduję się przez lata.
Fałszywi przyjaciele
Otaczaj się gronem znajomych i koleżanek, z którymi świetnie spędzasz czas, ale nie mów od razu, że są to twoi przyjaciele, bo zazwyczaj to nie prawda. Przemyśl zawsze sprawę komu i o czym opowiadasz dlatego, że ludzie potrafią naprawdę ranić i niestety możesz na tym bardzo ucierpieć. Nigdy nie wmawiaj sobie, że sam nie dasz rady. To nie jest prawda. Jesteś na tyle wyjątkową i samodzielną osobą, że spokojnie podołasz nawet w pojedynkę. Lepiej być samym, niż mieć przy sobie osobę fałszywą, która najpierw cię wspiera a później obgaduje za plecami i zawodzi.
Otaczaj się gronem znajomych i koleżanek, z którymi świetnie spędzasz czas, ale nie mów od razu, że są to twoi przyjaciele, bo zazwyczaj to nie prawda. Przemyśl zawsze sprawę komu i o czym opowiadasz dlatego, że ludzie potrafią naprawdę ranić i niestety możesz na tym bardzo ucierpieć. Nigdy nie wmawiaj sobie, że sam nie dasz rady. To nie jest prawda. Jesteś na tyle wyjątkową i samodzielną osobą, że spokojnie podołasz nawet w pojedynkę. Lepiej być samym, niż mieć przy sobie osobę fałszywą, która najpierw cię wspiera a później obgaduje za plecami i zawodzi.
Moja historia
Zawsze pragnęłam doznać prawdziwej przyjaźni w swoim życiu. Nadal jej poszukuję, ponieważ nie jestem pewna czy już ją znalazłam. W dzieciństwie otaczałam się koleżankami, które cały czas mnie zawodziły. Nie byłam na tyle interesująca i popularna żeby zasługiwać na czyjąś uwagę. Tak przynajmniej wówczas myślałam. Zachowywałam się trochę jak „służka”. Całą podstawówkę zabiegałam o uwagę moich „przyjaciółeczek”. To było bardzo złe posunięcie z mojej strony. Czułam się niedowartościowana i tak naprawdę w ich towarzystwie nie byłam szczęśliwa. Sama odrzuciłam wiele znajomości, które mogły okazać się przyjaźniami na lata, tylko dlatego, że chciałam należeć do konkretnej grupki ludzi. Później na szczęście zorientowałam się, że wina nie tkwi we mnie. Te osoby tak naprawdę nie zasługiwały na moją przyjaźń. Nawet teraz kiedy jestem dorosła, łapię się na myśleniu, że bez znajomych przecież nie dam sobie rady. Bardzo boję się samotności i walczę z takim myśleniem bo wiem, że do niczego dobrego ono nie prowadzi. Jeśli masz podobne odczucia to wiedz, że na pewno nie potrzebujesz w swoim życiu osób, które za każdym razem potrafią cię „wystawić” i nie zwracają uwagi na to, jak się czujesz. Już lepiej działać samemu niż ciągle dołować się przez czyjeś zachowanie.
Nie pomyślcie sobie, że chcę Was zrazić do zdobywania przyjaciół. Przyjaźń jest czymś najwspanialszym, co się może nam przydarzyć. Jednakże pamiętajcie, że dotyczy to tylko tej prawdziwej przyjaźni.Zawsze pragnęłam doznać prawdziwej przyjaźni w swoim życiu. Nadal jej poszukuję, ponieważ nie jestem pewna czy już ją znalazłam. W dzieciństwie otaczałam się koleżankami, które cały czas mnie zawodziły. Nie byłam na tyle interesująca i popularna żeby zasługiwać na czyjąś uwagę. Tak przynajmniej wówczas myślałam. Zachowywałam się trochę jak „służka”. Całą podstawówkę zabiegałam o uwagę moich „przyjaciółeczek”. To było bardzo złe posunięcie z mojej strony. Czułam się niedowartościowana i tak naprawdę w ich towarzystwie nie byłam szczęśliwa. Sama odrzuciłam wiele znajomości, które mogły okazać się przyjaźniami na lata, tylko dlatego, że chciałam należeć do konkretnej grupki ludzi. Później na szczęście zorientowałam się, że wina nie tkwi we mnie. Te osoby tak naprawdę nie zasługiwały na moją przyjaźń. Nawet teraz kiedy jestem dorosła, łapię się na myśleniu, że bez znajomych przecież nie dam sobie rady. Bardzo boję się samotności i walczę z takim myśleniem bo wiem, że do niczego dobrego ono nie prowadzi. Jeśli masz podobne odczucia to wiedz, że na pewno nie potrzebujesz w swoim życiu osób, które za każdym razem potrafią cię „wystawić” i nie zwracają uwagi na to, jak się czujesz. Już lepiej działać samemu niż ciągle dołować się przez czyjeś zachowanie.
I na
koniec najprawdziwsza maksyma na świecie: PRAWDZIWYCH PRZYJACIÓŁ POZNAJE SIĘ W
BIEDZIE. Takich właśnie sobie i Wam życzę !
Wasza Weronika
Wszystkie załączone zdjęcia pochodzą ze stron:
-zdjęcie 1 : <a href="http://www.freepik.com">Designed by Jcomp / Freepik</a>
-zdjęcie 2 :
Author: Vernon Adams,
Url: http://www.fontsquirrel.com/fonts/amatic;
Wasza Weronika
Wszystkie załączone zdjęcia pochodzą ze stron:
-zdjęcie 1 : <a href="http://www.freepik.com">Designed by Jcomp / Freepik</a>
-zdjęcie 2 :
Author: Vernon Adams,
Url: http://www.fontsquirrel.com/fonts/amatic;
